Ξυπνάς το πρωί και χαμογελάς, μα κάτι μου λέει
πως στο βάθος πονάς και μόνη τα βράδια τα’αστέρια
κοιτάς. Κόψε, στρίβε και σπάσε από τον κάθε ηλίθιο,
να παρακαλάς σου’χει γίνει συνήθειο, τα μούτρα σου
στο τέλος πάλι θα φας. Δυνατά απ’τα μαλλιά τη ζωή 
να τραβάς, ξεκινά να βρεις όλα αυτά που αγαπάς,
στο λέω πως μόνο σ’εσενα χρωστάς
Παγώνα, Παγώνα, Παγώνα μια ζωή στη δουλεία
στον αγώνα μα έχεις μεσ’τη καρδιά σου το χειμώνα, σ’αγαπώ
και στο λέω πάρτο αλλιώς. Παγώνα, Παγώνα, Παγώνα
Με ορμή και με σθένος τυφώνα, φύγε και άστα εδώ όλα μόνα, 
Στο λέει ένας φίλος παλιός.

Κουρνιάζεις σε στοίβα από λάθη, λαβωμένο θυμίζεις του δασούς ελάφι, ένα βέλος σπασμένο στο στόμα κρατάς.
Κάνε μια σούμα κι αντίστροφα μέτρα, όπως στην άκρη σφεντονάς μια πέτρα, ένα τζαμί επειγόντως να σπάσεις ζητάς.
Η άνοιξη θα’ρθει, θα φύγει ο χειμώνας, θα γίνει του χθες και της λήθης θαμώνας, 
Για τίποτα ανούσιο πια δεν θα σκας.