Είπα στη φύση μου κόντρα να πάω και διάλεξα τη μαγειρική όσο είχα
κάνει  μέχρι τώρα ξεχνάω. Μα πάλι μπρος μου η μουσική. Το πρωί στη κουζίνα κλωτσιές και μπουνιές, τα δυο μισά του εαυτού μου που
 παίζουνε καρπαζιές. Τηγανίζω και σύγχρονος τραγουδάω ρετρό. Και βγάζω βόλτα 
τον Αττίκ… από το φέρετρο. «Ησυχία», φωνάζει ο δικτάτωρ ο Chef που να 
ξέρει ο καημένος… ότι εγώ στο πίσω μέρος του μυαλού μου επάνω 
σε κλίμακες jazz κάνω serf!

Κρουστά τις κατσαρόλες και τα σκευή μου κάνω και δίνω tempo για
μια αλλόκοτη περίεργη συνταγή. Την τύχη μου ρίχνω μεσ’του μίξερ
τον κάδο την βγάζω και την ψήνω στους 200oC να δω τι θα βγει. 

Συνέχεια μάχη με βλήτα και σκόρδα και σπαστική ορολογία γαλλική.
Χτυπάω τα’αβγά σε ρυθμό bossa nova, je m’en fous το κέικ άμα καεί. Στη
στη σχολή μου φτάνω πάντα στο παρά πέντε. Ανησυχώντας μήπως βγουν 
οι μελωδίες μου al dente. Τις νότες μου σοτάρω η αρμονία να δέσει.

Στο τρίτο σφύριγμα της χύτρας η αυλαία θα πέσει. Τα πιάτα γαρνίρω
μ’ένα Ντο κι ένα Λα μετά μπερδεύομαι με τις οσμές… μαζί τους απ’τις
φούσκες το σκάω και βγαίνω με τα bongos ραντεβού στα τυφλά.