Σκοτείνιασε κι η πόλη αυτή αδειάζει, ένα
παιδί θέλει ν’ανοίξει τα φτερά. Ο ουρανός
της που΄ναι μαύρος το τρομάζει και κρύβεται στου φόβου τη σπηλιά.

Τι έπαθαν όλοι σ’αυτή τη πόλη, άλλωτε
έβλεπες στα μάτια τους χαρά, τώρα 
τσέπη κουβαλούν ένα πιστόλι.

Σκοτείνιασε κι η πόλη αυτή κοιμάται,
το ψέμα κι η αλήθεια γίνονται ένα
Κουρέλια τα όνειρα μας, πεταμένα κι ο 
χρόνος μας κοιτάζει και λυπάται.

Ο χρόνος μετράει αντίστροφα κι εσύ
μπλεγμένος σ’ένα αδιάκοπο κυνηγητό,
περνάς ανάμεσα από τυχοδιώκτες και πρώην
σωματοφύλακες, που πλέον ξόφλησαν και¨
φωνάζουν περίτρανα: «Ένας για έναν και
κανείς για κανέναν». Μ’ένα καλογυαλισμένο 
εξάσφαιρο τους εκβιάζεις να σ’αγαπήσουν,
μήπως έτσι κι εσύ αγαπήσεις τον εαυτό σου.
Πριν καταλήξει να γίνει επιστήθιος 
φίλος σου… ένα πιστόλι