Όπως σε κάθε μικρή γειτονιά, έτσι και στη δική μου,
γυρνάει κάποιος πάντα μοναχός, που οι άλλοι τον δείχνουν και λένε
 «Να ο τρελός». Ο δικός μου συνέχεια με walkman στ’αυτιά,
κρατώντας μια μπύρα χορεύει. Πια δεν τον μέλλει των ανθρώπων η αγέλη
κι είναι θαύμα θαρρώ αν του κλέψει κανείς μιλιά.
Στο πεζοδρόμιο κάνει ζιγκ-ζαγκ κι όταν στο δρόμο μπλοκάρει,
στον μπροστινό του κορνάρει και στο πρώτο φανάρι κάνει επί τόπου στροφή.

Ξεγλιστράει απ του κόσμου τα flash, τη μοίρα σκιτσάρει προφίλ και ανφάς.
Εύχεται ο πόνος του να ήταν απών κι εφόσον η ευχή του δεν πιάνει 
τον καλοπιάνει κερνώντας τον ένα σφινάκι depon.

Ποια άγνωστη αιτία, πιο τραύμα βαθύ, θόλωσαν τη λογική του, 
ή μήπως είναι επιλογή του και τα΄χει τρακόσια αυτός ο τρελός, τελικά.
Λέω λοιπόν να τον δικαιολογήσω και μια ακρόαση ακόμα,
θα αιτηθώ, πριν να παραιτηθώ και στον κόσμο του τον συναντήσω.
κάτι του φταίει και κάνει ζιγκ-ζαγκ κι είναι που όλοι στον δρόμο,
παριστάνουν τον Freud και σε φιλμ Polaroid,
ξεπατικώνουν το κρυφό τους εγώ.